. . . Odbyliśmy [ze Stanisławem Hartmanem] wiele wspólnych wycieczek górskich. Przygoda, o której chcę opowiedzieć, to był 1978 rok. Dokładnie mogę powiedzieć, że to było 1 sierpnia. Postanowiliśmy tego dnia przejść w Tatrach grań zwaną Murami Liptowskimi. Tam nie było szlaku. To była trudna droga. Staś bardzo lubił bardzo trudne drogi – i do tego niedozwolone. Liptowskie Mury odpowiadały jego upodobaniom. Tę drogę zrobili- śmy już przed tą wycieczką dwukrotnie w życiu; raz bardzo duży dystans od Gładkiej Przełęczy aż do Wrót Chałubińskiego. A tym razem mieliśmy to zrobić od Szpiglasowego Wierchu w Liptowskich Murach w dół do Gładkiej Przełęczy. Była z nami Krystyna Hartmanowa – Krysia. Wybraliśmy się bardzo wcześnie z rana, przyjechaliśmy na Włosienicę i stamtąd do Morskiego Oka. Potem wyszliśmy drogą, która powszechnie jest nazywana w Tatrach ceprostradą. Ceper to jest taki człowiek (w języku góralskim), który nie jest z gór; patałach. Ta droga jest łatwa, dziwnie przełożona, ale męcząca dosyć. Wyszliśmy na Szpiglasową Przełęcz. Stamtąd można zejść na Dolinę Pięciu Stawów, ale my poszliśmy w lewo, gdzie już nie ma szlaku, na Szpiglasowy Wierch – i tam się zaczynają Liptowskie Mury: z początku Kostur Wyżni, potem Kostur Niżni, Czarna Ławka, Kotelnica. . . W Kotelnicy jest bardzo trudny komin. Właściwie nawet w przewodniku taternickim Paryskiego jest oceniony trudnością III. Teraz jest inna skala; wtedy skala była taka: I – dość trudno, II – trudno, III – bardzo trudno, IV – nadzwyczaj trudno, V – skrajnie trudno. Tam nie było aż tak daleko, ale trójka to była. Ale dla tego jednego miejsca nie warto było brać liny oczywiście. . .

Przeszliśmy później przez Gładki Wierch do Gładkiej Przełęczy. I tutaj jest możliwość, którą już kiedyś ze Stasiem robiliśmy: w prawo, na Pięć Stawów, stamtąd Roztoką i tak dalej aż do Wodogrzmotów Mickiewicza. Ale Staś nie miał dość jeszcze; jeszcze miał ten głód chodzenia. „Pójdziemy w lewo, na Walentkową, stamtąd pójdziemy trawersem na przełęcz Liliowe i stamtąd jest już szlak na Kasprowy, skąd zjedziemy kolejką”. Dobra. No, zeszliśmy, zaczynaliśmy taki mozolny trawers. Oczywiście nie był trudny, ale mieliśmy już dobrze w nogach po tych Liptowskich Murach, no więc szło nam jako tako, ale nie najlepiej. Szliśmy, szliśmy; tam w jednym miejscu był taki żlebik, gdzie jeszcze leżał śnieg – chociaż to był 1 sierpnia. Zmarznięty, śliski – aleśmy przeszli to jakoś. I dalej – na Liliowe. Liliowe to jest przełęcz. Tam się zaczyna zielony szlak w dół na Gąsienicową do schroniska Murowaniec. Gdybyśmy tak zeszli, nie byłoby całej tej przygody i nie byłoby co opowiadać. . . Ale my postanowiliśmy pójść dalej, wejść na Beskid (2012 m n.p.m.) i stamtąd na Kasprowy.

Weszliśmy na Liliowe, idziemy dalej i na Beskidzie stoi jakiś facet w pięknym, skandynawskim sweterku. Stoi – a gdzieś potem zauważyliśmy, że jest jeszcze drugi. I ten facet zaczął gwizdać. Staś go wyzwał: Chuligan gór- ski. . . chuligan!. Myśmy nie widzieli jeszcze, że on ma pewien cel przed sobą. Jak gwizdnął, to ten drugi się wtedy pojawił. Idziemy dalej; ten pierwszy podszedł do nas i mówi:A państwo skąd idziecie?. No, myśmy przeszli drogę przez Walentkową – to była Słowacja. . . Poprzednie Liptowskie Mury – były niedozwolone. . . No więc ja sobie zacząłem myśleć, skąd on w ogóle to wie. Wypatrzyli nas! Wypatrzyli z jakiejś takiej dyżurki na Kasprowym i on pierwszy nas zaatakował, potem drugi. Kto to jest? – zaczynam myśleć. Nie wygląda mi na przewodnika. Nie wygląda na goprowca. Na pewno nie jest dozorcą parku narodowego, bo ubrany dziwnie, i drugi też w pięknym swetrze. I zaczyna się rozmowa, z której zrozumiałem, że to jest pracownik Służby Bezpieczeństwa. . . A z takim najgorzej nam było się spotkać. To był 1978 rok, myśmy byli ze Stasiem mocno zaangażowani w tzw. przedsierpniowym ruchu oporu i spotykanie takich ludzi nie było przyjemne.

Jak państwo szli?. Więc ja zacząłem mówić. Pomyślałem – będę kłamał, a z rozmowy wstępnej zrozumiałem, że on nie bardzo rozumie, co się dzieje w górach; gdzie – jaka droga. Myśmy weszli na Świnicę, schodzili…. Chcę dalej tak bajać, on jakoś to kupuje – i nagle Staś, głosem trochę uroczystym, a trochę z naganą w stosunku do mnie, mówi: Bolku! Mów prawdę!. To jest właśnie ta prawdomówność Stasia. . . Oniemiałem, bo zupełnie już nie wiedziałem, co mówić. No dobra – mówię – myśmy szli nie tak – i całą prawdę opowiadam. Zaraz. . . ja nie bardzo rozumiem. . . proszę wyjąć mapę, jeśli macie, i pokazać. Wyjmuję mapę i palcem po mapie – też nie rozumiał. Ale kolega podszedł, zatrzymał się i ja zaczynam mu opowiadać, jak myśmy szli. Aha! To państwo szli przez Słowację!. Staś mówi: Proszę pana, myśmy szli przez Słowację, ale nic złego nie zrobiliśmy, nikogo nie spotkali na szlaku, z nikim nie rozmawiali.No jak to – on mówi – a gdzieście nocowali?. Ja mówię: Myśmy nie nocowali, myśmy przyszli. Panowie. . . Taki szlak? Taką trasę zrobić jednego dnia? Przecież wy nie jesteście już pierwszej młodości. No ja rzeczywiście miałem 59 lat, Staś był 5 lat starszy… Ale my dobrze chodzimy..

Widzę, że oni mają chętkę już nas zapuszkować – i nagle coś mi przychodzi do głowy. Proszę pana, naprawdę myśmy to zrobili jednego dnia, ja to panu udowodnię. Jak pan to może udowodnić… – A jeśli udowodnię? –To was puścimy. I ja wyciągam z kieszeni trzy bilety autobusowe, na których jest wbita data, kiedyśmy wsiedli jeszcze w Zakopanem, a wysiedliśmy na Włosienicy. Na to oni z szacunkiem: A, to my was puszczamy. A dokąd dalej? – Dalej byśmy chcieli wejść i zjechać kolejką. – A, nie zjedziecie! Dziś jest 1 sierpnia, kolejka jest dzisiaj na przeglądzie, od godziny 12 jest nieczynna; musicie teraz podreptać dalej!

No, nie zrobiło nam się od tego lepiej, bo już mieliśmy porządnie w nogach, a tu jeszcze trzeba podejść na szlak – żółty najlepiej – zejść do Murowańca i pójść jeszcze kawał, kawał drogi przez – powiedzmy – Skupniów Upłaz do Zakopanego. Ale nie było rady – pokłoniliśmy się sobie, podziękowali. . . „I macie szczęście – mówili. Gdyby was złapała czechosłowacka służba, to byście siedzieli w zimnej piwnicy i obierali ziemniaki przez parę dni! Póki by was nam nie przekazali”. Idziemy dalej, a Staś mówi: Słuchaj, Bolku. Jakby oni wiedzieli, kogo mieli, to byśmy się tak łatwo od nich nie odczepili…